پنجشنبه ۱۵ آذر ۱۴۰۳ |۳ جمادی‌الثانی ۱۴۴۶ | Dec 5, 2024
ترازو

حوزه/ آنچه در محضر الهی مایه ارزش اعمال است کیفیت عمل است نه کمیت آن. چه بسا کارهای بزرگی که از نظر ما بزرگ است، اما در پیشگاه الهی ارزشی ندارد و چه بسا کارهای کوچکی که از نظر ما کوچک است، اما در نزد خداوند گرانبهاست. اخلاص ملاک ارزش‌گذاری ملکوتی اعمال است.

به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام اکبر مظفری در کانال خود به انتشار مطالبی با عنوان «الو سلام حاج آقا» پرداخته که تقدیم نگاه شما خواهد شد.

- سلام بفرمایید.

+ حاج آقا عمل انسان چه ابعاد و جوانبی دارد؟

- هر عمل انسان دو بُعد دارد. یک بُعد آن شعاع اثر مفید و یا مضرّ آن در خارج و جامعه است و بُعد دیگر آن شعاع انتساب عمل به شخص و انگیزه‌های نفسانی و روحانی اوست.

+ خوبی و بدی عمل به چه چیزی بستگی دارد؟

- روح انسان با هر عمل اختیاری، از قوّه به سوی فعلیت گام برداشته و اثر و خاصیتی متناسب با اراده، هدف و مقصود خود کسب می‌کند. این آثار و ملکات جزء شخصیت انسان شده و او را به عالمی متناسب خود از عوالم وجود می‌برد. پس خوبی و بدی اعمال، از نظر بُعد اول بستگی به اثر خارجی آن عمل دارد و از نظر بُعد دوم بستگی به کیفیت صدور آن از ناحیه انسان دارد.

+ کدام بُعد از عمل انسان مورد توجه خداست؟

- عمل انسان از نظر شعاع اثر سودمند یا زیانبار، در دفتر تاریخ ثبت می‌شود و تاریخ درباره آن قضاوت می‌کند، آن را ستایش یا نکوهش می‏‌نماید، اما از نظر شعاع انتساب با روح انسان، تنها در دفتر ملکوتی ثبت و ضبط می‌شود.

دفتر تاریخ، عمل بزرگ و مؤثر را ستایش می‌کند و دفتر ملکوتی در جستجوی نفس عمل است.

+ نفس عمل یعنی چه؟

- یعنی عمل دارای روح باشد و با قصد قربت و نیت خالصانه انجام شود. تنها چنین عملی است که به سوی خدا بالا می‌رود. اخلاص جان عمل است و شرافت عمل آدمی در پیشگاه الهی به اخلاص در عمل بستگی دارد.

+ اخلاص چه تاثیری در عمل دارد؟

- اخلاص عمل را ملکوتی می کند. شرط اینکه عمل وجهه ملکوتی پیدا کند این است که با توجه به خدا و برای خدا انجام شود. تا عملی از راه نیت، عقیده و ایمان، نورانیت و صفا پیدا نکند، به ملکوت اعلی نرفته و به علیین صعود نمی‌کند.

+ پس حجم عمل تاثیری در وجهه ملکوتی آن ندارد؟

- بله. آنچه در محضر الهی مایه ارزش اعمال است کیفیت عمل است نه کمیت آن.

چه بسا کارهای بزرگی که از نظر ما بزرگ است، اما در پیشگاه الهی ارزشی ندارد و چه بسا کارهای کوچکی که از نظر ما کوچک است، اما در نزد خداوند گرانبهاست.

اخلاص ملاک ارزش‌گذاری ملکوتی اعمال است. امام علی (ع) وقتی انگشترش را در هنگام رکوع به فقیر بخشید، آیه «یؤتُونَ الزَّکاةَ وَ هُم راکعُونَ» در حقش نازل شد و وقتی امام و اهلبیتش قرص نان‌هایی انفاق کردند، آیه «هَلْ أَتَیٰ عَلَی الْإِنْسَان» در حقشان نازل شد. در حالی که انگشتری و چند قرص نان از ارزش مالی چندانی برخوردار نبودند، بلکه آنچه باعث شد این انفاق‌های کوچک در پیشگاه الهی مورد توجه و عنایت ویژه قرار گیرند، اخلاص نهفته در آنها بود.

+ ممنون حاج آقا

برداشتی از کتاب: عدل الهی، (اخلاص، شرط قبول اعمال)، تالیف: متفکر شهید استاد مرتضی مطهری (ره)

ارسال نظر

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha